Vanuit de commissie Europese Zaken kwam een paar weken geleden het verzoek of er leden van de commissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid geïnteresseerd waren om de Tweede Kamer te representeren in Brussel. Van 28-30 januari vond daar de European Parliamentary Week plaats. In deze week komen parlementariërs van alle nationale parlementen bijeen om bij de start van het Europese begrotingsjaar ‘best practices’ in de verschillende lidstaten te vergelijken. Dit is het tweede keer dat het plaatsvindt. Het is bedoeld elkaar te informeren over de staat van ieder land, zodat geleerd kan worden van een volgende crisis.

Vanuit de VVD werden Anne-Wil Lucas voor de commissie Economische Zaken en ik vanuit de Commissie SZW afgevaardigd. Ik was ook het enige Nederlandse Tweede Kamerlid vanuit de commissie SZW. Voorafgaande aan de reis kregen we vanuit de Europese Commissie en vanuit de departementen nog een technische briefing. Op mijn vraag wat nu het doel van deze week was en met welk resultaat zij blij zouden zijn, kwam weinig antwoord….Het was een parlementaire aangelegenheid en daar wilden de ambtenaren zich niet over uitlaten.

Aangezien de Fyra niet langer rijdt, en ik me niet verheugde op een 3,5 uur durende overstap boemel, ben ik op maandag vanuit Amsterdam met de Thalys naar Brussel getogen. Met broodje van de Appie en jus in de hand, bleek dat de dure ticket zich terugbetaalde via ongewenste lunch en wijn…

Met een half uur vertraging kwam ik aan, die avond had ik afgesproken met Ricco, mijn oud-collega van het ministerie van VWS, die nu bij de permanente vertegenwoordiging van Nederland in Brussel werkt. Zijn baas was er ook bij, die me informatie gaf over het Europese Semester. In dit café zagen we ook de aankondiging van de abdicatie van koningin Beatrix. Als klein meisje van 10 kan ik me nog herinneren dat haar moeder haar als opvolger bekend maakte. Bijzonder dat ik dit nu van nabij ga meemaken.

Op dinsdagochtend waren we vroeg. Anne-Wil en ik hadden om 8.00 uur eerst een bijeenkomst van de Europese liberalen en democraten. De discussie ging erom of een instituut dat direct uit de nationale parlementen afkomstig was de betrokkenheid en de democratische verantwoording over Europese besluiten zou verkleinen of vergroten. Ik had me voorbereid op een discussie over de Europese bestrijding van jeugdwerkloosheid, die niet aan de orde kwam. Het viel me toen al op dat het in Brussel vooral gaat om Europa, hoe maken we Europa sterker en democratischer, veel meer op het proces dan over de inhoud. Ik denk niet dat een extra instituut, dat ook weer geld kost, de betrokkenheid van mensen bij de Europese Unie zal vergroten, eerder omgekeerd!

In de ochtend spraken we over de economische ontwikkeling van de lidstaten. Wat me opviel was dat de plenaire sessies geen debat waren, er was geen mogelijkheid elkaar direct te bevragen, het was meer individueel zenden van informatie dan een echt gesprek. De voorzitter bepaalt wie er mag spreken en in welke volgorde, dus die heeft enorme invloed. Mijn collega Anne-Wil kwam bijvoorbeeld niet aan bod. Daarna was er lunch. Er werd geproost op de nieuwe Europese begroting, maar daar deed ik niet aan mee. Eerst maar eens zien wat er uit komt!

Op dinsdagmiddag werd er in een deelsessie gesproken over het Youth Employment Guarantee, een plan van de Europese Commissie, dat moet leiden tot een richtlijn voor alle lidstaten. Het voorstel is om iedereen tot 25 jaar een baan of opleiding te garanderen. 20% van de Europese Sociale Fondsen (ESF) zouden hieraan moeten worden besteed. De geïnteresseerden selecteerden zichzelf uit, grotendeels voorstanders voerden het woord. Ik heb een betoog gehouden tegen meer Europese inmenging en tegen specifiek beleid ter bestrijding van jeugdwerkloosheid. De hoge jeugd werkloosheid in sommige lidstaten is het resultaat van de crisis. Dit kun je wel bestrijden door pleisters te plakken, maar dat lijkt me weggegooid geld. Generieke maatregelen ter versterking van de structuur van de economie zoals hervormingen, zijn noodzakelijk om de werkloosheid te bestrijden! Zie hier Inbreng Youth Guarantee. Joris Backer, Eerste Kamerlid van D66 had een soortgelijke inbreng. De Franse socialiste Berès, rapporteur voor jeugdwerkloosheid, vond dat ik opriep tot polemiek. Het begrip ‘garantie’ moest ik niet zo letterlijk nemen. Ik begrijp niet hoe ik het anders had moeten uitleggen. Berès concludeerde na afloop en de volgende ochtend dat de consensus was dat men het eens was met het plan. Omdat er in het Europees Parlement geen stenografische verslagen zijn en er weinig pers is, is het moeilijk om de kritiek van de minderheid zichtbaar te maken. Vandaar ons beeld dat in Europa iedereen pleit voor meer Europa!

Dinsdagavond  een leuk gesprek tussen de Nederlandse Europarlementariërs en de Nederlandse delegatie en daarna gegeten met Jan Mulder, Wim van de Camp en de ondersteuning uit de Tweede Kamer. In dit soort gesprekken hoor je meer van hoe het eraan toe gaat dan in de plenaire sessies. Ben er wel van overtuigd geraakt dat het moeilijk is om veranderingen voor elkaar te krijgen met zovele europarlementariërs van verschillende lidstaten en politieke stromingen.

De volgende ochtend spraken onder meer de heren Barosso en Van Rompuy. Het is niet zoals in het Nederlandse parlement dat eerst het parlement spreekt en dan pas de leden van het Kabinet, in dit geval de Commissie. Jammer was dat het hier ook meer zenden was, dan een debat. Na hun bijdrage moesten beide lieden weer weg en voerden de Europarlementariërs overwegend zelf het woord!

Woensdagmiddag had ik nog een aantal gesprekken gepland met een Vlaams parlementslid en leden van Alde, maar die gingen  helaas niet door. Ik zag mijn kans schoon om naar een nieuwe outfit te kijken voor de beëdiging van de koning. Op de Avenue Louisa werd ik aangekleed door een ouderwets servicegerichte winkelmedewerker die met allerlei kleding aankwam die ik zelf niet zou uitkiezen. Wat heerlijk dat ik zo binnen het uur klaar was! Op naar de trein naar Amsterdam, veel ervaringen rijker over de werking van het Europarlement!